: Eskiyle yenileniyoruz yani. Hadi bakalım.

: Konsepti beğendim, ara vermeniz kötü olmuş. Başlarken taşlamış gibi oldum ama. Devamlılığa önem veriyorum 🙂

: Benim de son zamanlarda çok anım birikti. Derler ya damar damar üstüne bende de deneyim deneyim üstüne geldi.

: İdealist. Çalışkan. Ümitli.

: İlk sırada idealist diyebilirim. Bunun da ilk faktörü ailem aslında. İkinci sırada ise çalışkanım diyebilirim.

: Bir de ümitliyimdir. Çok basit bir şekilde, kendi yetkinliğini çok fazla gören bir insan değilim. Bence ortalama bir Türk insanıyım, çalıştıkça azmettikçe, üstüne efor ekledikçe bir şeylerin başarılabildiğini gördüm ve ne kadar zor olabilir ki diyorum. İyimserliğim ve ümidim var. Belki de iyimserim diyebilirim. İyimserlik de bir ümitlilik hali. Bu ikisinden birini seçebiliriz üçüncü için.

: Benim babam bir devlet memuruydu. O dönemlerde devlet çalışanları, tükenmez kalem falan pahalı olduğu için kurşun kalem kullanırdı. Hem kağıt tüketimini azaltırdı hem de silinebiliyor olması hataların önüne geçerdi. Oralarda kalemler büyüklerin kullanamayacağı kadar küçüldüğünde, babam onu bize getirir, onun yerine gider devlete kalem alırdı. Devletin malı küçücük bile olsa çöpe atılmazdı. Çöpe gidecek kalemi bize getirir, devlete gidip yeni kalem alırdı. Öyle bir idealistti.

: Evet, idealizm ile yaşayan bir adam olduğu için, 20 sene boyunca hiç izin kullanmadan devlete çalıştı. Siyaseti, başa geleni-gideni hiç umursamadan devlet için emek verdi. Öyle bir ailede yetişiyor olmak, baştan itibaren idealizmi veriyor zaten. Ben hayatım boyunca 2 şey için dua ettim. Bunun sebebi de tamamen babamdır. Bana çok küçükken bunu söylemişti:
1. Ülkem için bir şey yapmadan canımı alma,
2. O yoldan çıkaracak insanlarla beni karşılaştırma.

: Hepimizin bir hikayesi var. Bir başka güzel olması bizim elimizde. TEDx konuşmasında da bahsettiğim bir konu vardı. Ben gecekondu mahallesinde büyüdüm, benim abim açık öğretim mezunu, ben ise Harvard mezunuyum. Türkiye’de şans, nasip gibi birçok faktörün hayatın sana verdiği çıktıları arasında ciddi bir boşluk oluşturabileceğini bizzat gözlemleme imkanım oldu. Toplumun ve dünyanın bana gösterdiği saygı seviyesi ile abime gösterdikleri saygı seviyesinin arasındaki boşluk kabul edilebilir değil. Çünkü o adam, karakter itibarıyla benden çok çok daha iyi bir insan. Zeka ve başka diğer yetkinlikleri itibarıyla da benden geri kalır bir yanı yok. Sadece gelişen bir ülkede yaşıyor olmamız sebebiyle ve çok kısıtlı üniversite kapasitelerinin varlığı sonucunda saçma sapan bir üniversite seçme mekanizmasının olması ve o sınav stresiyle baş edemediği için sonuç alamamış birisi. Bu benden daha az başarıyı hak eden veya başarı için gerekli ham maddesi daha az olan bir insan olduğu anlamına gelmiyor.

: İşte benim de idealizmim bunları görerek ve deneyimlerek perçinlendi diyebiliriz.

: Şeyi hiç sevmiyorum. Ben kağıt üzerinde bakıldığında başarılı gözüken birisiyim ve etrafımda bir proficy oluşturuyor bu durum. İnsanlar böyle mistik bir şey oluşturuyorlar, bir gizem oluşturuyorlar. Böyle bir şey var gibi ki ben çok da istisnai başarısı olan bir insan değilim.

: İsminden veya bulunduğu pozisyondan dolayı önem atfedilen o insanlara baktığımızda o insanların ağzından çıkan kelamlar gereğinden fazla doğruymuş gibi algılanıyor mesela, gösterdiği yol gereğinden fazla tapınılarak kabul ediliyor. Ben işte böyle bir dünyayı kabul etmiyorum. O yüzden isimler ve unvanların bence hiçbir önemi yok. Biz eylemlerimizden mesulüz ve eyleme dökebildiğimiz sürece değer ortaya koyuyoruz.

: Yani tek ve mükemmel bir cevap yok. Çünkü mükemmel cevaba ulaştığında yeni bir ufka açılmış oluyorsun, yeni bir seviyede bu sefer bambaşka bir cevabı kovalamaya başlıyorsun.

: Benim hep Türkiye’ye gelip; Türkiye’den Türk insanlarıyla, özellikle Türk gençleri ile uluslararası bir şirket oluşturma arzum vardı. Yukarıda babam miras kalan bir duadan bahsetmiştim bu duanın 1. Kısmını gerçekleştirmek için zikri bir duadansa fiili bir duanın olması gerektiğini fark ettim. McKinsey’de çok güzel bir dönem geçirdim. Harvard’da eğitim aldım ve McKinsey’de tam şirket ortağı olacağımı öğrendiğim hafta ayrılmaya karar verdim.

: Aslında bireysel olarak McKinsey’e çok şey borçluyum. Neredeyse tüm dünyayı gezmemi, farklı kültürler tanımamı sağladı. Harvard’da eğitim almamı sağladı, iyi maaşlar verdi, iyi bir kariyer yolculuğu için çok iyi projelerde çalışma imkanı sağladı. Şirket ortağı yani partner olmayı kabul etmiş olmak benim için en azından mental anlamda 4-5 sene daha McKinsey’e kendimi bağlamaktı. Bir yandan da Türkiye’ye dönüp, Türkiye’de kendi şirketimi oluşturma arzum da vardı. 4-5 sene daha McKinsey’e bağladığımda kendimi, 40’larıma gelmiş olacaktım ve o zaman girişimci olmak için, yeni bir fikre atılmak için yeterli enerjim olacağından emin değildim. Bunların hepsi birleşince Türkiye’ye dönme konusunda netleşmiş oldum.

: Ben made in McKinsey bir adamım. Hep de bunu söylerim. McKinsey’nin bir ürünüyümdür. O yüzden her zaman Avane’de de kullandığım bir tabir var: “Once an Avane, always an Avane” diye Avaneli olan birisi hep Avaneli kalacaktır diye. Ben bunu daha önce McKinsey takımımdan ayrılan çocuklara da derdim “Once a McKinsey, Always a Mckinsey” bir kere McKinseyliysen her zaman McKinseylisin diye.

: Aynen öyle, neyi anlatsam bilemedim açıkcası böyle bir düşününce…

: McKinsey’de 2. Senemde Çin’e gittim. 3. Senemde Avusturalya’ya gittim. 23 – 24 yaşlarına denk geliyor bu aralıklar. Bunlar çok büyük tecrübe tabi. Ondan sonra Harvard’a kabul aldım. Harvard masraflarımı karşıladılar. 2 sene boyunca bana çok ciddi bir yatırım yaptılar. Ondan sonra McKinsey’e geri döndüm, sonra New York ve Dubai ofislerinde görev aldım. Dubai’deyken hem Güney Afrika ülkeleri, hem Asya ülkeleri, hem de Doğu Avrupa ve Ortadoğu ülkelerine danışmanlık verdim. Totalde 30’un üzerinde ülkede çalıştım. Kraliyet aileleriyle çalıştım. Cumhurbaşkanları ile çalıştım, bakanlarla çalıştım, CEO’larla çalıştım. Hatta McKinsey’den ayrılma sürecimde kendime McKinsey özgeçmişim gibi bir liste hazırlamıştım. Neler yaptığımı listelerken kendi ne yaptığımı, ne zaman yaptığımı bilmesem gerçek olmadığını düşündürecek seviyede çok kısa sürede çok fazla iş yaptığımı fark ettim. O yüzden McKinsey tecrübelerimi anlatmakla bitiremem. 🙂

: Gıda sektörünün dijital dünya ve veri dünyası ile buluşması için kaçınılmaz olan bir modeldi. Bunu Türkiye’de yapmak, hatta dünyada öncü olarak yapan birkaç firmadan birisi olmak bize nasip oldu.

: Geleneksel gıda sektöründe bir ürünün piyasaya çıkması çok uzun sürüyor ve çok pahalıya geliyor. O kadar emek veriyorsun ve başarı ihtimali de çok düşük.

: Şimdi biz dijital dünya adına neyi öğrendik? Hızlı bir şekilde ürünleri, hipotezleri ve servisleri test edip, test sonuçlarına göre reaksiyon almak. Son hali için modifiye gerekiyorsa modifiyesini yapıp; son kullanıcının talebine uygun şekilde mükemmelleştirip, ölçeklendirerek ürünü piyasaya sürmek. Aslında dijital dünyanın özeti budur.

: İşte bunun gıda sektöründe de yapılması gerekiyordu. Fiziki ortamda onlarca mağaza açarak bir şeyler test etmek çok riskli ve çok büyük maliyetlere neden olan ve çok uzun süren bir süreç. Onun yerine biz bunu dijital dünyada yapmalıyız deyip bulut mutfağı kurdum.

: Bulut mutfak kısaca şu, 80 – 100 m²’lik mutfaklarımız var. Bu mutfaklardan çıkan, tamamı kendimizin sıfırdan yarattığı 30’un üzerinde markamız var. Bu markalarla müşterilerimize farklı farklı segmentlerde yemek seçeneği sunuyoruz. Sen Yemek Sepeti, GetirYemek veya Trendyol’a girdiğinde bizim 30 ayrı restoranımızı görüyorsun. Bunun içerisinde Hint yemeği yapan da var, sağlıklı yemek yapan da var, sokak lezzeti de var. Aslında 30 birbirinden farklı restoran ve hepsi 100 m²’lik bir mutfaktan çıkıyor. Günlük 1.000 siparişlere kadar hizmet sunabiliyoruz.

: Şimdi bir de bulut mutfağımızın önüne self servis restoran olarak ÇOSA’yı (Avane’nin ilk markası) fiziksel olarak müşterilerimizle buluşturuyoruz. Şu anda tek markanın fiziksel restoranı var gibi düşünebilirsiniz ama yine arka planda 30 markaya hizmet veriyoruz. Önde 2 tane kasiyer arkadaşımız self servis formatında müşterilere hizmet veriyor. Bu deneyimsel mağazalarımızla 12 tane lokasyonda hizmet veriyoruz. 2 hafta içerisinde 3 tane daha lokasyonda açacağız. 3 ay içerisinde de toplam 20 lokasyona ulaşmış olacağız.

: Şirkete ne isim versek diye düşünürken babaannemin mutfakta sıklıkla kullandığı Osmanlıca’da da karşılığının olduğunu fark ettiğimiz bu kelimenin detaylı araştırmasıyla başladı Avane’nin isim yolculuğu. Avane, Osmanlıca’da mutfak araç – gereçleri demek. Bir yandan da “beni koru, beni hıfz eyle” şeklinde bir dua.

: Şirketin büyüme arzusu ve uluslararası olma gayesi olduğu için de globalde de ismin anlamına dikkat etmek gerekir diye düşündük. Biliyorsun bazen bazı dillerde müspet olan bir kelime başka dillerde farklı anlamlara gelebiliyor. Diğer dillerde de Avane’nin anlamını araştırdığımızda Sanskritçe’de “bereketli topraklar” olarak bir karşılığının da olduğunu öğrendik.

: Ve o zaman işte tamam dedik, mutfağımız bereketli topraklar üzerinde yeşerecek ve bunu yaparken de Allah’ın bizi koruyup hıfz edeceği bir start-up olacağız. Tüm manalar burada örtüştü.

: Ben inanırım buna. Bir işe girişince enerjisiyle geliyor bazı şeyler. Söylediğin her şeyin hayatta bir karşılığı var zaten. Avane dediğinde de aslında bir yandan dua ediyorsun. Bir yandan da şirkete yönelik temennilerini somutlaştırmış oluyorsun.

: Müşteriler zaten online ortamda sipariş verirken bunların hepsinin tek bir mutfaktan çıktığını bilmiyorlar, zamanla merak eden bazı müşteriler olabiliyor ama öyle tek tek anlatmamıza çok gerek kalmadı açıkcası. Çünkü birisi nohut dürümcüden sipariş veriyorum zannediyor; Avane’den gidiyor. Birisi vejetaryen bir markadan sipariş verdiğini düşünüyor yine Avane’den gidiyor. Aslında bu iş modeli kısmı olduğu için son kullanıcı çok ilgilenmiyor.

: Dışarıda buluşsak; sen mantı yemek istesen, ben pizza yemek istesem, diğeri noodle yemek istese üçümüzün de hep beraber ihtiyacını karşılayabilecek yer neresi ise oraya gidilir. Lezzetleri konusunda da ortalama veya ortalama altı bir hizmet alırız.

: Dijitalde bu böyle değil, biz üçümüz evde veya iş yerinde olalım. Sen salatacıdan salata söylersin. Ben mantıcıdan mantı söylerim, o da gider dönerciden döner söyler. Bu yüzden uzmanlaşmak çok önemliydi ve biz markalarımızı; müşteri gruplarına göre tasarlanmış şekilde yaptığımız için müşteri bir şeyi aradığında direkt aradığı fonksiyonda yakalıyor konuma geldik. Google optimizasyonu dediğimiz şey var ya biz bir manada onu Yemek Sepeti, Getir’de uyguluyoruz aslında.

: Avane’nin kuruluşundan bu yana 2 tane misyonu var. Bunlar eş misyonlar.

: 1. Türkiye’de girişimcilik ekosisteminde yetişmiş en yetkin nesli yetiştirmek. Şu anda şirketimizde 400’e yakın çalışanımız var. Çalışanlarımızın 40’ı genel merkezde çalışıyor ve bunlar Türkiye’deki en iyi üniversitelerden mezun olmuş; pırıl pırıl, potansiyeli çok yüksek insanlar. Biz kalıcı bir şekilde Türkiye girişimcilik ekosisteminde isim yapacak, çalışkanlıklarıyla, iş ahlaklarıyla, motivasyonlarıyla, azimleriyle ve bilgi birikimleriyle fark yaratacak bir nesil yetiştirmek istiyoruz. Avane’nin ilk misyonu bu ve o devam ediyor. Şu anda ben 37 yaşındayım. Ben şirketteki en yaşlı ikinci çalışanım benden bir büyük benim McKinsey’deki 2 dönem üstüm Burak var. 39 yaşında, ikimiz şirketin en yaşlı insanlarıyız ve daha aramızda 40 yaşında kimse yok. Hala şirkette herkes çok genç. O yüzden gençlere yatırım yapmaya ve gençlere risk alabilme, öğrenebilme imkanı sağlamaya devam etmek istiyoruz.

: 2. Hedef ise Türkiye’den gıda sektöründe çıkan ilk unicorn olmak. Türk mutfağı dünyadaki en iyi mutfaklardan biri. Geleneksel bir mutfaktır ve yeniliklere bir tık kapalıdır. Bu noktada bir yeniliğin öncüsü olmak, yeni konseptleri yaratan bir yer olmak bizim için önemli. Bir de Türkiye’de zincirleşmiş markaların gıda satışındaki oranı %25. Zincirleşmemiş markaların oranı ise %75. Bu durum dünyada ise tam tersi. Türkiye’de ciddi bir ölçeklenme, zincirlenme eksikliği var.

: Marka tutarlılığı oluşturma ve ölçeklenme neyi kazandırır? Tasarruf elde ettirir, tutarlılık sağlar.

: Gittiğin her yerde benzer ürünü benzer kalitede alabilirsin, bunu sağlamamız lazım. Türkiye’deki %25’in çok ciddi bir kısmı da yabancı markalar, bildiğin burger, fast food markaları vs.

: Türk markası olup; Türkiye’den çıkıp, zincirleşebilmiş ve bunu başarılı olarak sabitleyebilmiş çok az markamız var. Bunların sayısını arttırmak istiyoruz.

: Tabi sadece Türkiye’yle sınırlı kalmayacağız ki İngiltere’de operasyonlara da başladık 1 sene önce. İnşallah Türkiye’den çıkmış, uluslararası iş yapan ve Türkiye’den yaratılmış markalarla globalde ses getiren bir unicorn olma hedefimiz var, 10 seneye kalmaz diye ümit ediyorum karga.

: İş kültürleri itibarıyla herhalde Japonların detaycılığı, mükemmeliyete olan aşkları… Almanların güvenilirliği, bir plana sadık kalabilme yetileri ve planlı çalışabilmeleri.

: Türklerin ise çevikliği, anında talebinin cevap bulabilmesi, hızlı reaksiyon gösterebilme. Bu üçü ile bir de bunun etrafına da Amerikan iyimserliğini birleştirdiğimizde muhtemelen en nihai iş insanını oluşturuyor oluruz.

: Ben şey safsatalarına çok inanmıyorum. Girişimci isen işte sabah 5’te kalkacaksın ve gece 3’te uyuyacaksın ve hiç izin almayacaksın. Öyle bir dünya yok. Çalışamazsın, hiç kimse öyle çalışamaz, sağlıklı da düşünemezsin. Burn out da olursun kafayı da yakarsın.

: Cevizin bol olsun 🙂 Gezdiğin gördüğün yerlerde karşılaşırız belki. Gökyüzünde denk gelmemiz pek mümkün değil ama arada bir aşağı inersin sen de 🙂

: Yani, nerede kalmıştık? Şirketinin bekası için özellikle bir girişimciysen senin bekan çok önemli yani ben sağlıklı olacağım, mutlu olacağım ki iyi düşünebileceğim. Bu doğrultuda da Avane besleyebilsin kendini, Avane büyüyebilsin. O yüzden o safsataları bir kenara bırakmak gerekiyor. Bunu niye söylüyorum? Ben McKinsey’deyken de Avane’deyken de multidisipliner olmanın, Rönesans insanı olmanın çok fazla faydasını gördüm.

: Her yaptığım işte Leonardo da Vinci’yim ve hepsinde müthiş yapıyorum diyemiyorum tabi ki ama farklı şeylere ilgi duyabiliyor olmak işin çıktısını değiştiriyor. Katılımcı veya izleyici ol ama bir şeylerin içerisinde ol. Bunun çok besleyici olduğuna inanıyorum

: Ben tam anlamıyla edebiyatçıyım diyemem ama lise yıllarından beri bir şeyler yazarım. Şiir, eskiden beri gelen bir alışkanlık. O benim kendime olan, yani benle beraber hep yürümüş olan; kendi hikayem. Ahmet’in Ahmet’le sohbeti, kendimle konuşmalarım. Kendimle hep öyle konuştum, öyle konuşmaya da devam ediyorum. Kendi ile konuşmayan, kendi hayatı üzerine kafa yormayan, kendi hayatı üzerine felsefe yapmayan bir insanın, çok büyük tesadüfler olmadığı sürece, güzel ve tatmin edici bir hayatı olması ihtimali çok düşük.

: Sen kendini türünle karıştırma bence. Dijitalin ömrü uzun 🙂

: Dışarıdaki birçok şeye kafa yoruyoruz. Başkaları ne düşünüyor diye kafa yoruyoruz, işimize kafa yoruyoruz. Kendi kurduğumuz iş olabilir, kurumsal şeyler olabilir ne bileyim siyasete kafa yoruyoruz. Onu arıyoruz, bunu arıyoruz ama kendimize yeterince kafa yormuyoruz. Ben hep kendime kafa yordum, anlamaya çalıştım kendimi. Aynı zamanda hayatı ve hayatın bana hissettirdiklerini ve onu da şiire yansıttım. Aslında şiir kısmı oradan geliyor.

: Hayat başlı başına bir trajedi zaten, sonunda öldüğümüz bir hikaye. Hepimizin hiç ölmeyecekmişcesine böyle habala gübele çalışıyor olması, onun buna, bunun ona çok büyük sallaması falan ise büyük bir komedi. Trajikomik bir şey yaşıyoruz anlık olarak. İnsanların hayatı çok fazla ciddiye almasından başlayan büyük bir komedi. 16. Yüzyılda stand-up ortaya çıktığında 2 perdedir. İngiltere’de çıkmıştır. İlk perdede anlatıcı çok komik hikayeler anlatır, fıkralar anlatır. İkinci perdede ise kendi üzerinden çok trajik hikayeler anlatır. İlk perdede komedyenliğiyle güldüren bu insanla daha yakından bir bağ kurar katılımcılar ve sonrasında gelen bu trajik hikayeler sizi daha fazla vurur, çarpar ve normale göre daha fazla etkiler, daha fazla ağlatır.

: Hayat biraz aslında öyle durmadan komedinin yaşandığı komedisini gördüğünde de trajedisini; üzüntüsünü ve diğer hislerini yaşadığın ve daha fazla hissedebildiğin bir yer.

: Hayatta birçok şeyin trajik ve komik yanlarını aynı anda gözlemleyince komedi tarafımı besledi.

: Zaten Amerika’da 2 sene stand-up yapmıştım. Buraya geldiğimde de bir komedi konsepti geliştirdim, SAF KOMEDİ‘yi Ahmet Kürşat Öçalan ve Erdem Sakalıbüyük ile birlikte sahneliyoruz şimdi. Hiç denenmemiş bir komedi konsepti oluşturduk. İyi gidiyor o da beni, bizi beslemeye devam ediyor.

: Sporla hem ilgileniyor hem yapıyorum ama ondan daha ziyade izlemeyi takip etmeyi çok seviyorum. Koyu bir Fenerliyim. Bunların hepsi beni besliyor.

: Fenerli olmak nedir? Ya da stada gitmek nedir? Orada CEO’sun, yakışıklısın, zenginsin, fakirsin hiçbir ayrım yok. Tek bir top var. Hepimiz, tanımadığımız insanlarla aynı şeye seviniyoruz, sarılabiliyoruz ve bu çok önemli.

: Hahaha öyle de diyor olabilirim 🙂 Hayata dair; kreatif dediğin şey böyle oturup formatif şekilde çıkan bir şey değil. Bir yerden ruhunu besliyor olman lazım. Ruhunun mutlu olması, tatmin olması en önemlisi de hissetmesi lazım. Onları bir şekilde besleyecek Rönesans disiplininde olmak; din, değer, meditasyon ne dersek işte onun olması, sporun olması, sanatın olması, bilimin olması ve bunların hepsini finanse edebilecek ticaretin de işin içinde olması çok kıymetli. Bunları yapmak lazım. Eğer bugün başardığımı düşünüyorsak bunları yaptığım için başarılıyım. Bu kadar başarılıyken bunlara nasıl vakit ayırıyorum diye düşünmüyorum. Onları yapabildiğim için başarılıyım. Evet Fenerbahçeli olmam benim başarılı olmam da önemli yani.

: İş-hayat dengesi denilen bir saçmalığı çıkardı bu dönemlerde insan kaynakları departmanları. Öyle bir şey yok. Hayat ve iş diye ayrı 2 tane şey varsa bitti zaten, battık yani. Hayat tektir, tek bir hayat yaşarsın onu güzel ve tatmin edici şekilde yaşaman lazım ve bir tane yaşayacaksın. 37 yaşındayım, üniversiteden mezun oldum ve 15 sene geçti, 15 sene nasıl geçti hiç anlamadım.

: Senin büyüleyiciliğin o kargacım 🙂

: Ne zaman biteceği belli olmayan bir şeyin içerisindeyiz hakkını vermek ve güzel yaşamak lazım. İltifat etmek lazım 🙂 Hayatta her şeyin hakkını vermek lazım. Instagram’da oturup 3 buçuk saat reels izliyorsan ama uyuşmuş şekilde bak kahkaha atarak mutlu bi şekilde izliyorsan, o ana angaje olarak izliyorsan yine izle ama böyle uyuştuysan anlamıyorsan ya da Netflix’te 100 bölümlük diziyi temasını anlamadan izliyorsan, hissetmiyorsan o anın hakkını veremiyorsun demektir. O andan ciddi anlamda bir mutluluk, bir düşünce, bir his, bir tatmin çıkaramıyorsan öylesine yaşıyorsan, başka insanların sana koyduğu hedefler doğrultusunda ya da kalıplar doğrultusunda yaşıyorsan geçmiş olsun.

: Kürşat’ı 17 yaşından beri tanıyorum, 20 senelik arkadaşım.

: Aileniz çok önemli ben de aile yönüyle şanslı bir insan oldum hep. Sonradan kazanılmış ikili ilişkilere de kendi kurduğunuz aileniz diyebiliriz buna en yakın arkadaşlarınız ve eşiniz de dahil, kendi aileniz kadar kıymetli, belki de daha kıymetli.

: Hayata yaklaşımı, hayat felsefeme yakınlığı itibarıyla çok güvenebildiğim ve benim çıkarımı, beni benden daha fazla düşünebilecek birisinin yanımda olduğunu bilmek çok güzel bir şey. Bu adam oyuncu. Ünlü olmuşken bile restoranda da çalıştı. İnsan kaynaklarında, işe alımda da çalıştı. Hatta geçen gün belediyeye elektrik – su başvurusuna gitti bizim yoğunluğumuz esnasında. Herhangi bir yerde Kürşat’la Fener’in maçını izlesek ne bileyim köfte ekmek yesek biz okeyiz.

: Mesela hala bile çok önemli kararları Kürşat ile istişare ederim. Çünkü o benim kalbimi de bilir. Bazen ben kendimi de inandırmaya çalışıyor olabiliyorum bazı konularda, o beni yönlendirir.

: Ben iş dünyasında olsam da bütün hayatını iş dünyasına tapınarak geçiren veya iş dünyasını Kabe belirlemiş insanlarla vakit geçirmeyi hiç sevmiyorum. Kürşat ve Kürşat vesilesiyle tanıştığım sanat camiasından dostlarımla bir arada olmak daha iyi geliyor bana.

: Adalet.

: Hakkını vermek.

: Ahmet Kürşat Öçalan.

: Bill Burr, Amerikalı stand-up’çı.

: Antartika, son kıta gitmediğim… Onun dışında Fenerbahçe Başkanı olmak 🙂 Yapmak istediğim skydiving.

: Kargalar için mi 🙂

: Hayat tahmin ettiğinizden daha kısa hakkını vererek yaşayın.